Chłopiec w pasiastej piżamie

krzysztof

Nie będzie mnie na najbliższym spotkaniu, a mimo wszystko nie chciałbym tracić okazji podzielenia się z Wami opinią o książce "Chłopiec w pasiastej piżamie".
Ciekawe czy to pierwszy tego typu pomysł na opowieść o holokauście. Uważam, że pomysł genialny bo bardzo świeży i umożliwiający żywe przedstawienie tematu: Oświęcim oczami dziecka wrażliwego na różnorodność, zmiany, kolory. Poza tym narrator uzyskuje możliwość subtelnego, ale mimo wszystko dosadnego i niezakłamanego, prowadzenia opowieści o rzeczywistości obozowej i o relacjach w rodzinie komendanta. Dowiadujemy się w taki zawoalowany sposób o romansie matki chłopca z młodym oficerem, o charakterze komendanta, o konflikcie z babcią chłopca. W ten sam sposób poznajemy rzeczywistość obozową wraz z jej kulminacją: marszem do komory gazowej. Autor bardzo uwiarygodnił konwencję opowieści pisząc o tym, że chłopiec pod drodze na spotkanie z przyjacielem zjadał prawie całe przeznaczone dla niego ciasto. Aż mnie to wbijało w kanapę.
Lubię książki z narratorem wszechwiedzącym i zbudowane według dość klasycznego schematu. Sam początek i opowieść o życiu chłopca w Berlinie uważam za trochę przegadany. W tym miejscu autor przesadził też trochę z "udziecinnieniem" języka i narracji. Zapewne celowo chciał nas wprowadzić w klimat książki, ale przesadził. Później jest już lepiej. Podobali mi się bohaterowie Paweł i ten zły młody oficer. Chociaż ja wiem czy to takie trudne skonstruować klasyczne typy SS Mana i Żyda, które wszyscy mamy od lat utrwalone i i tak odczytamy je po swojemu?

Dianka

Panie Krzysztofie, brakowało nam Pana Smile

na pewno wniósłby Pan wiele do dyskusji, która była bardzo żywa Smile

Proszę obejrzeć sobie zdjęcia -w aktualnościach jest podany link Smile

Mamy nadzieję, że uda się Panu zawitać na któreś z kolejnych spotkań Smile